Wedstrijdverslag Gorredijk 1 – Olyphia 1
Inzetten. Scoren. Standhouden. Keren. Kansen missen. Vallen. Weer opstaan. VV Gorredijk speelde op een niveau waarop het volgens velen thuishoort. Wat volgde, was geen sprookje. Wel een seizoen waarin de ploeg zich keer op keer toonde als vechter, maar ook als leerling in een harde leerschool.
Na het kampioenschap in de derde klasse wachtte een nieuw podium. Gorredijk begon in september aan het avontuur in de tweede klasse. Een onbekend terrein, waar alles groter leek: het spel sneller, de tegenstand feller, de marges kleiner.
De openingswedstrijd op Sportpark Kortezwaag tegen GVAV Rapiditas maakte meteen duidelijk dat er een ander niveau was betreden. Gorredijk kreeg met 1–3 klop en had weinig te vertellen. Welkom in de tweede klasse.
Een week later, uit bij GOMOS, liet de ploeg van Johannes Veenema zien iets te hebben opgepikt. Het spel oogde beter, de afspraken werden nageleefd, en Gorredijk deed volop mee. Maar opnieuw viel het kwartje aan de verkeerde kant. In de 95e minuut viel de genadeklap. Een duel vol strijd en mogelijkheden eindigde in een zure 2–1 nederlaag. Pijnlijk, maar geen afgang. Er zat iets in, al was het toen nog breekbaar.
Tegen Steenwijkerwold had het resultaat anders moeten zijn. Gorredijk speelde bij vlagen dominant, kreeg kansen genoeg, maar vergat zichzelf te belonen. Steenwijkerwold was effectiever, en nam met minimale middelen de maximale buit mee naar Overijssel. Een treurig verlies met het kleinst mogelijke verschil: 0–1. Het spel gaf hoop. De verwachting groeide dat de punten vanzelf zouden volgen.
Tot Oldeholtpade. Daar werd dat vertrouwen ruw onderuitgehaald. Een 5–2 nederlaag, zwaar op de maag. Hier werd het verschil in klasse voelbaar. Oldeholtpade was slimmer en doortastender. Tactisch kwam Gorredijk tekort en ineens stond het jonge elftal weer met beide benen op de grond.
Maar dan, op 15 oktober, barstte het los. De derby tegen Jubbega. Een sportpark onder blauwe rook. Duizend toeschouwers. En een Gorredijk dat zich van zijn beste kant liet zien. Een wereldgoal van Jesmer de Vries, een lekkere pingel van Jeffrey en Thymo de Vries die na zijn blessureleed het net weer wist te vinden, resulteerde in een verdiende 3-1 zege. Het was het eerste moment waarop de ploeg geloof uitstraalde.
Een week later bleek mede-debutant Peize beter voor de dag te komen. Op deze flinke off day werd er met een 3-0 verliespartij naar Gorredijk gereden. Toch kreeg die overtuiging voeding met een 0-2 winst op Forward en een sterke 4-1 thuisoverwinning tegen LSC 1890. De wind blies de corners direct in het doel, maar het was de compactheid en de strijdlust die doorslag gaven. Ook maakten we in deze wedstrijd kennis met de debuterende Jord Beenen, die als een ervaren keeper in Groningen onder de lat stond. De ploeg had een vorm gevonden: teruggetrokken, loerend op fouten, hard werkend voor elke meter.
En toch bleef de schaduw van kwetsbaarheid over de wedstrijden hangen. In Meppel tegen Alcides kwam Gorredijk terug van 3-1 naar 3-3. Een prestatie, zeker. Maar ook daar hing de conclusie in de lucht: als het moet, dan lukt het vaak nét niet. Tegen VKW werd niet slecht gespeeld, maar was na 90 minuten duidelijk dat de mannen uit Westerbork een stuk verder waren. Gorredijk sloot de eerste seizoenshelft af met 10 punten. Handhaving is het doel. Geen onmogelijke opgave, maar duidelijk was: de tweede helft van het seizoen moest het gaan gebeuren
Gorredijk hield knap stand tegen koploper GRC, maar kreeg in de laatste minuut de deksel op de neus. Een zuur 2-1 verlies. De week daarop werd duidelijk dat Gorredijk een les had geleerd van GRC. Toeslaan in de laatste minuut. Waar het de week daarvoor verkeerd ging, hield Gorredijk de drie punten in eigen huis tegen Annen. Een vlijmscherpe counter en het doelpunt van Bauke in de dying seconds.
In Groningen werd met moeite een punt gepakt tegen GVAV Rapiditas. Keeper Jord Beenen verving de geblesseerde Jordi met veel lef en zelfvertrouwen. In blessuretijd werd een penalty benut: 1-1. Geen schoonheid, wel karakter.
Een week later de revanche op GOMOS, dat in de heenwedstrijd nog op de valreep had gewonnen. Nu was het Gorredijk dat in blessuretijd toesloeg. Siedrik, linksback van beroep, dook op als matchwinner. Het voelde als een kantelpunt. Ook Jubbega werd opnieuw verslagen, dit keer met 0-2 in een wedstrijd die nooit echt een derby werd. Strijd was er wel, maar het verschil in kwaliteit was te groot.
Maar wat op een opmars leek, kantelde abrupt. Tegen Oldeholtpade werd een voorsprong weggegeven en verloren. Forward kwam met 0-3 winnen in een wedstrijd zonder ziel en tegen VKW lag de bal opnieuw laat in het eigen net. Allemaal duels waarin Gorredijk meedeed, maar niet besliste.
En dan Steenwijkerwold uit. De degradatiekraker. Een wedstrijd waarin Gorredijk kansen kreeg, corners aaneen reeg, maar niet scoorde. De thuisploeg deed dat één keer en dat ene doelpunt bleek genoeg.
Tegen LSC kwam er nog één keer vuur. 1-3 voor. Alles in handen. Tot de laatste minuten. Eerst een foute terugspeelbal, daarna een eigen doelpunt. 3-3. Vreselijk balen.
Toen Alcides op bezoek kwam, waren twee penalty’s genoeg voor een nederlaag. En weer datzelfde gevoel bleef hangen: Gorredijk is geen ploeg die werd weggespeeld, maar eentje die telkens iets tekort kwam.
GRC Groningen, al kampioen, zette het slotakkoord in. Binnen een halfuur stond het 0-3. Jacco en Thijs brachten nog wat glans terug met doelpunten, maar het kwaad was al geschied. Het seizoen eindigde in degradatie. Toch stond er nog een laatste wedstrijd op het programma: Annen uit. Een formaliteit voor Gorredijk, maar een belangrijke duel voor de Drenthenaren. Een 5-0 nederlaag volgde. Annen pakte de derde periode, Gorredijk was vooral blij dat het seizoen erop zat.
De statistieken liegen niet. De ploeg wist zich niet los te spelen van de onderste plekken. Niet omdat het structureel werd weggespeeld, maar omdat de momenten waarop het wél moest gebeuren, te vaak gemist werden.
Het seizoen liet zien dat de stap naar de tweede klasse maakbaar is, maar niet vanzelf gaat. Het spel, het tempo: het gaat allemaal net iets harder. En op dat niveau is één moment van verslapping vaak al genoeg. De ploeg groeide in spel. Maar het rendement bleef achter. Vooral in de laatste twintig minuten van wedstrijden ging het geregeld mis en dat kostte uiteindelijk te veel.
De spelers wisten het. De staf wist het. Het was niet genoeg.
We nemen afscheid van hoofdtrainer Johannes Veenema, de trainer die met zijn fanatisme, energie en tomeloze inzet onze ploeg naar het kampioenschap in de derde klasse leidde. Onder zijn leiding beleefden we jaren dat niemand ons meer afpakt. Zijn drive was bewonderbaar, zijn geloof in deze groep onverwoestbaar. Na twee seizoenen stopt hij, omdat hij kiest voor een nieuwe maatschappelijke carrière. Maar zijn stempel staat. En blijft. Bedankt Johannes. Wij wensen je veel succes in deze volgende stap.
Gerrit ‘Boeloe’ Veenstra, de leider die met zijn droge humor en scherpte alles en iedereen bij de les hield. Samen met Frits Borduin, de assistent met overzicht, voetballiefde en altijd het belang van het team voorop. Beiden stoppen na dit seizoen.
Jappie Blaauw, onze vaste grensrechter. Week in, week uit paraat. En Stefan Willems, altijd bereid in te vallen als het nodig was. Ook jullie: bedankt.
Hannes Overwijk sloot alweer een seizoen af als verzorger, altijd beschikbaar, altijd vertrouwd. Onmisbaar langs de lijn, in de kleedkamer en onderweg. En Koen Bergsma, speler op papier, verzorger in de praktijk toen het nodig was. Ondanks zijn blessure stond hij altijd klaar om te helpen. Ongevraagd, vanzelfsprekend. Prachtig.
We nemen afscheid van een viertal spelers die hun laatste minuten in het eerste hebben gespeeld.
– Hille van Goinga, sinds 2014 in het blauw-wit. Een clubjongen in alle stilte.
– Jacco Hanewald, kort bij de selectie, maar met volle inzet. Hij keert terug naar De Sweach.
– Koen Bergsma, geteisterd door blessures, maar bleef proberen. Daar hebben wij respect voor. Helaas gaat het niet meer en moet Koen noodgedwongen stoppen.
– Martijn de Leeuw, vijf jaar lang van waarde. Altijd strijdlustig en paraat voor zijn team.
– Johan van der Wal, vertrekt voor zijn studie een jaar naar Spanje. Geniet ervan Johan!
En dan onze verslagschrijver van dit seizoen. Johan Klijnstra. Elke zondag weer. Zijn woorden vingen het voetbal zoals het was: soms stroef, soms groots. Bedankt voor jouw pennenstreken.
Voor iedereen die iets deed, iets gaf, er was, er bleef: bedankt. Voor de mensen achter de bar, de supporters langs de lijn, de sponsoren, commissies, de gezichten van de derde helft. Voor de schoonmakers op maandagochtend, DJ Arne, de Golden Girls en alle vrijwilligers in de kantine. Iedereen die bijdroeg.
We dalen af naar de derde klasse. Maar we staan nog.
Met dezelfde club. Met dezelfde trots.
Tot volgend seizoen.
Bestuur VV Gorredijk
